Vrijdag, 27 maart 2020

Een maand geleden liep ik nog rond in Amsterdam, met twee vriendinnen plus een klein vriendinnetje. Het coronavirus was net begonnen aan zijn opmars in Italië en toen we aan de receptie van onze hostel in gesprek raakten met een Italiaanse, dacht ik nog half-lacherig: "Oei, iemand uit Italië, moeten we nu afstand houden?"

Intussen zitten we bijna 2 weken in een halve/hele lockdown, verspreidt het virus zich met een rotvaart over de hele wereld en ziet het leven er ineens heel anders uit. Ik blijf het bevreemdend vinden. En probeer er het beste van te maken.

De talrijke challenges op FB laat ik aan me voorbijgaan. Want zoals ik in een post van een FB-vriendin las: "Ik aanvaard geen uitdagingen. Ik vind het zo al uitdagend genoeg."

Maar ik lach wel met de vele grappen, cartoons en goedgevonden uitspraken die passeren.

Mijn schermtijd is aanzienlijk verhoogd. Omdat het leuk is om contact te houden met vrienden en familie. Maar ook omdat ik het nieuws afschuim. Ik verdiep me in het virus en wil op de hoogte blijven van alles wat erover wordt geschreven, verteld, ontdekt in de hele wereld.

En natuurlijk is er nu meer tijd om te bakken, te lezen, te handwerken.

Ik kan alweer een mooi boek aanraden: 'Een losse draad' van Tracy Chevalier. Bij de zin: "Violet schudde zijn uitgestoken hand" dacht ik absurd genoeg: "Nee! Handen geven, dat mag niet!" Net zoals ik, als ik naar een film of serie kijk, soms ineens paniekerig denk: "Die staan toch veel te dicht bij elkaar!"

Voor de haakliefhebbers: vrijdag 3 april start een nieuwe Cal (Crochet along), te vinden op www.haakplein.com. Deze keer wordt het een deken met kabels - geen idee hoe je kabels haakt. Elke 14 dagen wordt een nieuw deel van het patroon online gezet. Via FB kan je de vorderingen van andere haaksters volgen en kan je vragen stellen, als het patroon niet helemaal duidelijk is. Ik heb mijn bolletjes wol al besteld bij de Handwerkwinkel in Mechelen en vanavond werden die aan huis geleverd. Super service!

Tijdens deze lockdown word ik wel geplaagd door een sluimerend schuldgevoel. Want zoals algemeen geweten is: ik ruim niet graag op. Niet. Nooit gedaan. En ik gebruik al meer dan 30 jaar het excuus dat ik daar ook niet veel tijd voor heb. Studeren, assistentschap met wachtdiensten, getrouwd, op 4 jaar tijd 4 kinderen gekregen, enkele keren verhuisd, gebouwd, blijven werken, vrijwilligerswerk, bijscholingen en cursussen,... waar moest ik de tijd nog halen om op te ruimen? Dat excuus is nu weggevallen en elke dag loop ik hier rond in een wanordelijk huis in het besef dat ik nu eigenlijk wél tijd heb om op te ruimen... Ik vrees dat ik er niet aan zal kunnen ontsnappen.

Drie dingen waar ik vandaag dankbaar voor was:

- de twee bomen die we in het najaar geplant hebben, hebben gepakt en krijgen blaadjes

- ik ben weer een mooi boek aan het lezen

- mijn bolletjes wol werden geleverd