Zondag, 29 maart 2020

Telenet heeft de snelheid van ons internet verminderd, omdat we al te veel data verbruikt hebben deze maand. Oogrol. Wat hadden ze nu verwacht? Zes mensen in huis, die moeten werken of studeren. En alleen thuis kunnen ontspannen. Erg sympathiek vinden we dat niet. Maar goed, we klagen niet.

We keken vanochtend naar De zevende dag, een programma dat we vroeger wekelijks volgden. Naarmate de kinderen ouder werden, schoot dat er meer en meer bij in, hoewel onze interesse in politiek altijd groot is gebleven.

We zagen vandaag videogesprekken met slechte klankkwaliteit, beeld dat wegviel of ineens haperde, mensen die niet naar de camera op hun pc of tablet keken, maar naar het scherm waarop ze hun gesprekspartners waarschijnlijk zagen.

Ik hoorde Rika Ponnet zeggen dat een videochat met een cliënt vermoeiend is, omdat het een veel hogere concentratie vraagt. Vrijdag zei Gwendolyn Rutten ook al dat een regering vormen via videochat onmogelijk zou zijn wegens de emoties in dat soort gesprekken. Carl Devos was evenmin een fan.

Ik ben ook geen fan. In de mate van het mogelijke en natuurlijk met de nodige veiligheidsmaatregelen laat ik mensen die geen symptomen van Covid-19 vertonen en die geen risicopatiënt zijn hier op consultatie komen i.p.v. over te schakelen op videochat. Ik wil de non-verbale communicatie goed kunnen zien, ik wil niet gehinderd worden door suboptimale technologie, ik wil een soort contact dat je volgens mij onmogelijk via een videochat kan bereiken. Daarnaast heb ik de indruk dat de meeste mensen niet staan te springen om een toch vaak erg persoonlijk gesprek vanuit hun huiskamer of welke kamer dan ook te voeren, terwijl de kinderen kunnen binnenvallen of om het even wie op de achtergrond misschien stukken van het gesprek opvangt. Ze komen nog liever eventjes niet dan therapie via videochat te krijgen.

Ik maak me zorgen over collateral damage in de gezondheidszorg. Mensen die niet durven aankloppen bij hun huisarts, te lang blijven rondlopen met gezondheidsproblemen of enkel telefonisch beoordeeld worden, waardoor diagnoses gemist of te laat gesteld zullen worden. Een hele uitdaging om in deze tijden op een goede manier zorg te verlenen.

Drie dingen om dankbaar voor te zijn:

- kunnen uitslapen, in een zalig warm bed

- de pistolets van Au Flan Breton, met zo'n lekker knapperige korst

- De Mol, altijd genieten van de goed gevonden opdrachten

Zaterdag, 28 maart 2020

Een dag waarop we weer iets nieuws hebben geprobeerd! Tien dagen geleden had ik een afspraak bij de kapper die niet doorging wegens de coronamaatregelen. Dus intussen had ik 1 cm + 10 dagen uitgroei. In tegenstelling tot wat een online-vriendin dacht, ben ik niet blond, maar heel donker, en mijn grijze uitgroei is altijd duidelijk zichtbaar. Eerder deze week had ik een berichtje naar mijn kapster gestuurd, of ze me een product kon aanraden om de uitgroei wat weg te werken en ze stuurde terug dat ze producten aan huis konden leveren! Mijn bestelling was snel geplaatst.

Vanochtend kwam ze het zakje leveren: een plastic schort, een wegwerphanddoek, handschoenen, een tube verf, oxidatiemiddel, een verfkwast, een potje om de verf te mengen en een staaltje conditioner. Sofie ontpopte zich tot een handige kapster en verfde mijn haar volgens de instructies die ik eerder al via mail had ontvangen. Een geslaagde missie! Al kijk ik toch al uit naar mijn volgende kappersbezoek waar ik altijd zo van geniet, bij Nahid en Maison Figaro.

Ik ben blij dat we op deze manier handelaars toch een beetje kunnen steunen. Ik denk regelmatig aan al die mensen die het nu met een veel lager of zelfs nauwelijks een inkomen moeten doen. Al die zelfstandigen die hun zaak hebben moeten sluiten... Al die mensen die al maar met moeite rondkwamen en nu economisch werkloos zijn... Hier en daar lees je artikels over hoe corona de wereld zal veranderen: we gaan meer thuiswerken, minder consumeren, trager leven, het klimaat redden... Ik geloof daar niks van en hoop eigenlijk ook dat we het roer niet ineens drastisch gaan omgooien. Niet omdat ik het klimaat niet wil redden en niet omdat ik zo'n voorstander van de ratrace ben, maar omdat ik na deze crisis kleine zelfstandigen en bedrijven wil steunen, omdat ik wil dat er na deze crisis geen economische ravage volgt. Ik hoop dat mensen die financieel niet te veel geleden hebben onder deze crisis nadien volop zullen consumeren: ga uit eten of haal eten af, ga winkelen, ga op reis, ga naar de kapper, je schoonheidsspecialiste of een welnesscentrum. Zodat zelfstandigen het hoofd boven water kunnen houden, bedrijven niet failliet gaan, mensen niet massaal werkloos worden.

Maar voorlopig blijven we in ons kot en leveren we onze eigen kleine bijdrage, waar het kan.

Drie dingen waar ik vandaag dankbaar voor was:

- mijn opnieuw gekleurde haar

- Netflix

- de humor van onze kinderen

Vrijdag, 27 maart 2020

Een maand geleden liep ik nog rond in Amsterdam, met twee vriendinnen plus een klein vriendinnetje. Het coronavirus was net begonnen aan zijn opmars in Italië en toen we aan de receptie van onze hostel in gesprek raakten met een Italiaanse, dacht ik nog half-lacherig: "Oei, iemand uit Italië, moeten we nu afstand houden?"

Intussen zitten we bijna 2 weken in een halve/hele lockdown, verspreidt het virus zich met een rotvaart over de hele wereld en ziet het leven er ineens heel anders uit. Ik blijf het bevreemdend vinden. En probeer er het beste van te maken.

De talrijke challenges op FB laat ik aan me voorbijgaan. Want zoals ik in een post van een FB-vriendin las: "Ik aanvaard geen uitdagingen. Ik vind het zo al uitdagend genoeg."

Maar ik lach wel met de vele grappen, cartoons en goedgevonden uitspraken die passeren.

Mijn schermtijd is aanzienlijk verhoogd. Omdat het leuk is om contact te houden met vrienden en familie. Maar ook omdat ik het nieuws afschuim. Ik verdiep me in het virus en wil op de hoogte blijven van alles wat erover wordt geschreven, verteld, ontdekt in de hele wereld.

En natuurlijk is er nu meer tijd om te bakken, te lezen, te handwerken.

Ik kan alweer een mooi boek aanraden: 'Een losse draad' van Tracy Chevalier. Bij de zin: "Violet schudde zijn uitgestoken hand" dacht ik absurd genoeg: "Nee! Handen geven, dat mag niet!" Net zoals ik, als ik naar een film of serie kijk, soms ineens paniekerig denk: "Die staan toch veel te dicht bij elkaar!"

Voor de haakliefhebbers: vrijdag 3 april start een nieuwe Cal (Crochet along), te vinden op www.haakplein.com. Deze keer wordt het een deken met kabels - geen idee hoe je kabels haakt. Elke 14 dagen wordt een nieuw deel van het patroon online gezet. Via FB kan je de vorderingen van andere haaksters volgen en kan je vragen stellen, als het patroon niet helemaal duidelijk is. Ik heb mijn bolletjes wol al besteld bij de Handwerkwinkel in Mechelen en vanavond werden die aan huis geleverd. Super service!

Tijdens deze lockdown word ik wel geplaagd door een sluimerend schuldgevoel. Want zoals algemeen geweten is: ik ruim niet graag op. Niet. Nooit gedaan. En ik gebruik al meer dan 30 jaar het excuus dat ik daar ook niet veel tijd voor heb. Studeren, assistentschap met wachtdiensten, getrouwd, op 4 jaar tijd 4 kinderen gekregen, enkele keren verhuisd, gebouwd, blijven werken, vrijwilligerswerk, bijscholingen en cursussen,... waar moest ik de tijd nog halen om op te ruimen? Dat excuus is nu weggevallen en elke dag loop ik hier rond in een wanordelijk huis in het besef dat ik nu eigenlijk wél tijd heb om op te ruimen... Ik vrees dat ik er niet aan zal kunnen ontsnappen.

Drie dingen waar ik vandaag dankbaar voor was:

- de twee bomen die we in het najaar geplant hebben, hebben gepakt en krijgen blaadjes

- ik ben weer een mooi boek aan het lezen

- mijn bolletjes wol werden geleverd